“Begin dit jaar kwam ik voor het eerst in contact met Angelique. Zat toen al een paar maanden in een burn-out. Het ging niet goed. Maar waar ging het fout? Wat zag ik niet goed en waarom was ik zo in de war en verdrietig. Ik was toch de hulpverlener? Ik was diegene die hulp moest bieden en niet andersom. Bij Angelique heb ik geleerd dat ik wel voor een ander kan zorgen maar niet voor mezelf. Dat heb ik nooit geleerd. Mijn hele leven heb ik voor anderen moeten zorgen. En dat ging me al die jaren prima af. Maar dat hoef ik nu niet meer. Dus nu was ik op mezelf aangewezen. Maar hoe doe ik dat? Hoe zorg ik voor mezelf? Toen moest in leren dat het belangrijk is wat ik wil. Wat vind ik leuk en waar wordt ik gelukkig van. Ik had geen idee. Dus leren te denken voor mezelf. Dingen doen wat goed voor mij is en niet kijken wat een ander er van vindt. Niet bang zijn om afgewezen te worden. Eerder liet ik het afhangen van anderen. Altijd maar weer die anderen. Zo is het altijd gegaan. Angelique heeft me oa geleerd dat ik ook belangrijk ben. Want dit is mijn leven. Dus ik bepaal wat er in dat leven gebeurt. Ze heeft me laten voelen dat ik oké ben. Door mijn overgevoeligheid ben ik erg kwetsbaar. Laat ik negatieve woorden wel binnen komen maar niet de positieve. Maar tijdens mijn werk kon ik dat wel tot voor kort. Ben ik nog wel een goede hulpverlener? Kan ik dit werk nog wel doen? Ik denk het wel na al die maanden therapie bij Angelique. Dit is wie ik ben. Ik kan heel goed hulpverlenen. Het gaat automatisch. Ik vergat alleen dat ik ook aan mezelf een soort hulp moet verlenen. Want als ik dat niet doe, kan ik ook niet geven aan anderen. Ik kan nu beter voor mezelf zorgen. Heb geleerd wat goed voor mij is. Maar vooral heb ik geleerd dat ik oké ben. Er is niets mis met mij.”